Sen Şiiri Kime Ait?
Evet, sevgili okur, burada karşınızda bir insan var. İzmir’de, 25 yaşında, sürekli espri yapmayı bir yaşam biçimi haline getiren ama içinde sürekli felsefi bir krize giren bir genç yetişkin. Tam da bu yüzden, “Sen şiiri kime ait?” sorusu, benim iç dünyama göz kırpıyor ve merak ediyorum; bu şiir kime ait, gerçekten?
Günlük Hayatın Şiirsel Anlamı
Hadi başlayalım. Geçen hafta, sabah kahvemi içerken pencerenin kenarına bakıp, “Beni ben yapan bu manzaradır,” diye içimden geçirdim. O kadar ciddi bir şekilde söyledim ki, kendim bile inandım. Ama sonra, gerçekten düşündüm. Bu şiirsel durumu kim yazmış olabilir? Biraz uykusuzluk ve bolca kahveyle, böyle düşündüğümde gerçekten bir anlam buluyor gibiyim. Ama bu “benim” şiirim mi? Yoksa başka birinin yüksek lisans tezinden alınan bir cümle mi? “Sen şiiri kime ait?” sorusu birden bire kafamda yankı yapmaya başladı.
“Ya bu şiir bir yerde yazıldı, benden önce!” dedim ve kahvemi masaya koyup iç sesimle tartışmaya başladım.
İç Ses: “Kendini fazla mı önemsedin?”
Ben: “Hayır, sadece biraz derin düşünüyordum. Hem zaten İzmir’de yaşamıyor muyum? Derin düşünmeyi bir şekilde mecburiyet gibi hissediyorum.”
İç Ses: “Tamam da, hadi ama senin şiirinle kim ilgilenir? Çalışmak lazım.”
Ben: “Tabii, ama bu bir şiir! Sanat, biraz karışık olmalı.”
Şiir, Kimdemiş, Kiminmiş?
İzmir’de, özellikle kahvaltıdan sonra sahilde yürürken birden bire bir şiir düşüncesi kafama girebilir. Bu, genelde hiç beklemediğiniz anlarda olur. O sırada gelen bir akor ya da sahildeki martılarla yapacağım sohbetler, birdenbire beni içine alır. “Burası bir şiir olabilir,” diye düşünürüm. Ama sonra, kendime sorarım: “Sen şiiri kime ait, gerçekten?”
Birisi: “Bize şiir yazsan ne güzel olur!”
Ben: “Evet, tabii. Ama ben şiir yazsam şu an yazdığım kelimelerde anlam arayarak kafayı yerdim.”
Hadi diyelim ki, bir şiir yazdım. Nerede yazdım? Ya bu şiir bir alıntıysa? Ya herkesin kafasında bir şiir var da, ben de şu anda sadece yanlışlıkla onu buluyorsam? Yani aslında, “Sen şiiri kime ait?” sorusu bir anlamda, “Bu benim miydi?” sorusuna dönüşüyor.
Şiir ve İçsel Krizler
İzmir’de, günde üç defa çay içmek ve bir parça kek yemek, zihinsel yorgunluk seviyesini zirveye çıkarabiliyor. Aynı zamanda şiirsel bir dünya yaratmaya çalışırken, içsel krizlere de neden oluyor. Akşam yorgun bir şekilde evime dönerken, kafamda sürekli şu soru dönüp duruyor: “Sen şiiri kime ait?” Bu kadar düşünüp kendimi bir türlü netleştiremiyorum.
Bir gün, arkadaşım Arda ile karşılaştık, her zamanki gibi gülüyoruz, eğleniyoruz. Ama sonra birdenbire şu soruyu sordum:
Ben: “Arda, sen şiiri kime ait diye bir şey düşündün mü hiç?”
Arda: “Ne demek o ya? Şiir gibi bir şey mi?”
Ben: “Yani, hani bazen bir şeyi yazıyorsun ya, ‘Bu bana ait mi, başkasına mı?’ diye düşünüyorsun. Şiir gibi bir şey oluyor.”
Arda: “Abi, ne anlatıyorsun? Şiir değil, sen bir kafayı sıyırmışsın, herhalde!”
Ve işte, arkadaşlarım da bana böyle tepki veriyor. Ama ben yine de düşünüyorum. Her şey bir şiir olabilir mi? Hayat, sadece bir anlık bir yazım hatasından mı ibaret?
Sonuçta… Şiir Kimindir?
“Sen şiiri kime ait?” sorusu her zaman kafamda dolanıp duruyor. Ama aslında, bu soru da bir anlamda hayatın kendisi gibi. Kimse tam olarak kime ait olduğumuzu bilmiyor. Şiirleri de kimse sahiplenemez. Çünkü şiirler, düşünceler gibi, bir anın, bir duygunun yansımasıdır. Kimisi sokakta bir yürüyüşte, kimisi ise sabahları kahve içerken bir şiir yaratır.
Belki de en doğru cevap şu: Şiir aslında kimseye ait değil. O, sadece var olan bir duygu, bir düşüncenin şekil bulmuş halidir. Ve o an, o duyguyu kimseye ait kılmıyoruz. İşte tam burada devreye “Sen şiiri kime ait?” sorusu giriyor. Belki de bu, hayatın anlamını soran bir soru, ama cevabı olmayan bir soru.
Kapanışta Bir Sonraki Şiire
Sonuç olarak, günümüzde her şey bir şiire dönüşebilir. Ama bir şiir yazarken, kimseye ait olmasın diye çabalarız. Çünkü hayat, tıpkı bu yazının içinde olduğu gibi, kimseye tam olarak ait değil. Şiirler, başkalarının kalbinde de yankı bulur. Onlar sadece bir düşünceyi, bir hissi taşır.
Ama yine de…
Şiir gerçekten bana mı ait?